HAC MEVSİMİNDE

KÂ’BE’DEKİ TAVAF ESNASINDA

KADINLARI ERKEKLERDEN AYIRMA DÜŞÜNCESİ HAKKINDA

 

Hac ibadeti aslında Hz. İbrahim’den beri devam eden ve İslâm’ın da genel olarak kabul ettiği bir ibadettir, yani bir hareket ve davranış biçimidir. Bu ibadeti Rasûlüllah (s.a.v.) on binlerce insanla beraber yapmıştır. Bunun yeri ve zamanı hakkında –Bazılarının mesnedsiz iddialarının aksine– herhangi bir şüphe ve tereddüt mevcut değildir. Zira haccın yapılışı ve uygulanması tevatüren sabittir. Başlangıçtan bugüne kadar haccın icrası hakkında yer ve zaman olarak ihtilâf yoktur.

Rasûlüllah’ın bizzat uyguladığı, sahabenin de buna şahitlik ettiği ve daha sonra da asırlarca aynı şekilde uygulandığı bilinmektedir. Şimdi kalkıp da tavafta kadınları erkeklerden ayırmaya çalışmak, İslâm ve onun bir farizası olan haccın özüne ve ruhuna aykırıdır.

Bilindiği üzere hac, özel bir kıyafetle yapılır. Kadınlar hacda yüzlerini, ellerini ve ayaklarını açmak zorundadır ve bu ibadeti kadınların erkeklerle beraberce yapmak mecburiyeti vardır. Buna bağlı olarak da Harem-i Şerif’de muhâzâ yoktur, yani kadın-erkek birlikte namaz kıldığında erkeğin de kadının da namazları bozulmaz. Bu ayrıcalık Mekke’deki Harem-i Şerif’e aittir. Çünkü Peygamber’in hem uygulaması hem de sözlü sünneti böyledir.

İslâm bazı konularda kadın-erkek ayırımı yaptığı halde hacda neden ayırım yapmamıştır? Bu soruya cevap verirken şu iki hususa dikkat etmemiz gerekmektedir:

1. Din aklî değildir; ama, ma‘kuldür, yani beşer aklı bir din icat edemez. Fakat dinî inançları ve dinin emir ve yasaklarını akla uygun bulur. Bunun anlamı, insanı Allah yaratmıştır ve peygamber göndererek neye ve nasıl inanacağını kullarına öğretmiştir. Binaenaleyh ahiret inancı olmayan dinler gerçek din olamaz. Zira insan aklı kendi gücüyle ahiretin varlığını kavrayamaz.

2. Dinde asıl olan Kur’ân ve Peygamber’in uygulamalarıdır. Bazı kimselerin “Kur’ân bize yeter. Biz sünnete yani Peygamber’in uygulamalarına önem vermeyiz” demeleri tamamen yanlıştır. Zira Kur’ân bizzat kendisi Kur’ân’ı tarif etmiş ve muhtevayı ikiye ayırmıştır. Âl-i İmrân Sûresi’nin 7. âyetinde “Sana Kitab'ı indiren O'dur. Onun (Kur'an'ın) bazı âyetleri muhkemdir ki, bunlar Kitab'ın esasıdır. Diğerleri de müteşâbihtir. Kalplerinde eğrilik olanlar, fitne çıkarmak ve onu tevil etmek için ondaki müteşâbih âyetlerin peşine düşerler. Halbuki Onun tevilini ancak Allah bilir. İlimde yüksek pâyeye erişenler ise: Ona inandık; hepsi Rabbimiz tarafındandır, derler. (Bu inceliği) ancak aklıselim sahipleri düşünüp anlar.” denilmiştir.[1] Bunun açıklaması şöyledir:

Buna göre bizim her meseleyi Kur’ân’dan istinbat etmemiz mümkün olmaz ve bu teamüle de aykırıdır. Çünkü bize Kur’ân’ı, İslâm’ı getiren ve bizzat uygulayan Peygamber’in tatbikâtını dikkate almamak son derece yanlış ve edep dışı bir davranıştır.

[1] Bazıları “ve’r-rasihune” kelimesinin başındaki “vav” harfini bağlaç kabul etmişlerdir ki, bu taktirde mana şöyle olmaktadır:”Halbuki onun tevilini ancak Allah ve ilimde yüksek payeye erişenler bilir.” Bu anlayışa göre Kur’an’daki müteşabih ayetlerin manaları, zaman içinde ilmin gelişmesi ile çözülecektir. Muhkem ve müteşabih, birer terim olup, “muhkem ayet”, manası açık seçik anlaşılan ve tereddüde yol açmayan ayet demektir. “Müteşabih” ise, muhkemin zıddıdır ve âyetteki gerçek mananın tam olarak anlaşılması mümkün görülmeyen ayeti ifade eder.”